Página de Estudos das Fontes Pesquisadas

  • Fontes Franciscanas
  • Fontes Biográficas
  • Anônimo Perusino

TEXTO ORIGINAL

Anonimo Perusino - 27

27

1 Nam si casu unus alteri diceret verbum quod forte posset ei displicere, tantum a conscientia reprehendebatur, quod non poterat quiescere donec diceret suam culpam, et prosternens se in terram, licet inviti, pedem eius super os suum faceret sibi poni. 2 Et si ille nullatenus vellet ponere, si praelatus erat qui verbum dixerat praecipiebat ei hoc facere, alioquin a praelato praecipi faciebat, ut effugaretur ab eis malitia et plena semper inter eos dilectio servaretur. 3 Et sic contra vitia singulas virtutes opponere satagebant.

4 Quicquid habebant, librum vel tunicam, communiter utebantur, et nullus suum aliquid esse dicebat (cfr.  Act 4,32)sicut fiebat in Apostolorum Ecclesia primitiva.

5 Cum autem in eis paupertas nimia abundaret, semper tamen largi erant, et omnibus amore Dei se petentibus libenter compartiebantur elemosinas sibi datas.

TEXTO TRADUZIDO

Anônimo Perusino - 27

27

1 Se por acaso um deles dissesse uma palavra que pudesse desagradar ao outro, sentia tal remorso que não ficava em paz enquanto não fosse pedir desculpas. Prostrava-se por terra e pedia que o irmão colocasse o pé em sua boca, mesmo que relutasse em fazê-lo. 2 Se ele não quisesse pôr de jeito nenhum, se era um prelado o que tinha dito a palavra, preceituava que o fizesse, se não, fazia que fosse mandado pelo prelado, para afastar deles a malícia e e para que a plena afeição entre eles fosse mantida. 3 E assim cuidavam de opor contra os vícios cada uma das virtudes.

4 Qualquer coisa que tivessem, livro ou túnica, usavam em comum, e ninguém dizia que alguma coisa era sua, como se fazia na Igreja primitiva dos Apóstolos.

5 Embora abundasse entre eles uma enorme pobreza, eram sempre generosos e compartilhavam com todos que o pediam por amor de deus as esmolas que lhes tinham sido dadas.