Página de Estudos das Fontes Pesquisadas

  • Fontes Clarianas
  • Fontes Históricas
  • Legendas
  • Legenda de Santa Clara Virgem

TEXTO ORIGINAL

Legenda Sanctae Clarae Virginis - 39

De infirmitatibus eius et languore diutino

39 Quadraginta annis in stadio cucurrerat (cfr. 1Cor 9,24)altissimae paupertatis (cfr. 2Cor 8,2), cum ecce iam ad bravium supernae vocationis, praecedente languore multiplici, propinquabat. Vigore siquidem carnis in annis prioribus austeritati poenitentiae succumbente, posteriora temporum dura occupavit infirmitas, ut quae sana ditata fuerat meritis operum, infirma ditaretur meritis passionum. Etenim virtus in infirmitate perficitur (cfr. 2Cor 12,9). 
Cuius miranda virtus qualiter fuerit in infirmitate perfecta, hinc, maxime liquet, quod in vigintiocto annorum languore diutino non murmur resonat, non querimonia: sed semper ab eius ore sanctum colloquium, semper procedat actio gratiarum. 
Licet autem aegritudinum pondere praegravata, festinare videtur ad finem, placuit tamen Deo, ad tempus illud ipsius obitum reservare, quo ab Ecclesia Romana cuius erat factura et filia specialis, dignis valeret honoribus exaltari. Summo namque Pontifice cum Cardinalibus moram trahente Lugduni, cum Clara prae solito urgeri morbo coepisset, filiarum mentes ingentis doloris gladius cruciabat.

TEXTO TRADUZIDO

Legenda de Santa Clara Virgem - 39

Suas doenças e o sofrimento contínuo

39 Tinha corrido quarenta anos no estádio (cfr. 1Cor 9,24) da altíssima pobreza (cfr. 2Cor 8,2) e já chegavam muitas dores, precedendo o prêmio do chamado eterno. O vigor de corpo, castigado nos primeiros anos pela austeridade da penitência, foi vencido no final por dura enfermidade, para enriquecê-la, doente, com o mérito das obras. A virtude aperfeiçoa-se na enfermidade (cfr. 2Cor 12,9). 
Vemos a que ponto acrisolou-se na doença sua virtude maravilhosa principalmente porque, em vinte e oito anos de contínua dor, não se ouviu murmuração nem queixa. De seus lábios brotavam sempre santas palavras, uma ação de graças contínua. 
Embora parecesse correr para o fim, oprimida pelo peso das doenças, aprouve ao Senhor adiar sua morte até o momento em que pudesse ser exaltada com dignas honras pela Igreja romana, de que era obra e filha singular. Pois, demorando-se o sumo pontífice com os cardeais em Lião, Clara começou a sentir-se mais oprimida que de costume pela doença, e uma espada de dor enorme atormentava as almas de suas filhas.