TEXTO ORIGINAL
XLIII - De eodem.
Eugubii civis, Iacobus cui nomen, habebat
Quinquennem puerum, qui gressu debilis in se
Sistere nequaquam poterat nec pergere quoquam.
Hunc velud ostentum mo[n]strumque domus pater eius
Flebat; qui terra cubitans, in pulvere repens,
Surgere et frustre temptans herebat: eundi
Velle sibi natura dedit, set posse negavit.
Hunc puerum Clare devovit cura parentum,
Adiciens illi, ut verbis utar eorum,
Quod suus esset homo, curatus forte per illam.
Quem sibi devotum mox sanat; eumque parentes
Mirifico Clare properant offerre sepulcro.
TEXTO TRADUZIDO
XLIII – Sobre o mesmo tema.
Um cidadão de Gúbio chamado Tiago tinha um menino de cinco anos que tinha os pés fracos e, por isso, não conseguia de jeito nenhum nem ficar em pé nem ir a algum lugar. O pai chorava-o como se fosse um monstro de sua casa. Deitado no chão, arrastando-se no pó, tentava em vão levantar-se. A natureza dera-lhe a vontade mas lhe negara a possibilidade de andar. O cuidado dos pais consagrou esse menino a Clara, acrescentando, para usar as palavras deles, que ele seria um homem dela se por ela fosse curado.
Ela logo curou aquele que tinha sido consagrado a ela. E os pais se apressaram em ir oferece-lo no seu mirífico sepulcro.