Página de Estudos das Fontes Pesquisadas

  • Fontes Franciscanas
  • Fontes Biográficas
  • Tomás de Celano
  • Primeira Vida (1Cel)

TEXTO ORIGINAL

Prima Vita (1Cel) - 59

59. 
1 Nam cum die quadam ad castrum nomine Albianum, ut verbum Dei proponeret, advenisset, ascendens in eminentiori loco (cfr. Iud 13,16) spectandus ab omnibus, coepit silentium postulare. 
2 Silentibus vero cunctis et reverenter adstantibus, hirundines quamplures, garrientes et perstrepentes multum, nidificabant in eodem loco. 
3 Quibus garrientibus, quia beatus Franciscus ab hominibus audiri non poterat, avibus locutus est dicens: “Sorores meae hirundines, iam tempus est ut (cfr. Tob 12,20) loquar et ego, quia vos usque modo satis dixistis. Audite verbum Domini (cfr. Is 1,10), et estote in silentio et quiete, donec sermo Domini compleatur (cfr. 2Par 36,21)”. 
4 At ipsae aviculae, stupentibus et mirantibus omnibus qui assistebant, statim contincuerunt, nec motae sunt de loco illo, quoadusque praedicatio finiretur. 
5 Illi ergo viri cum vidissent hoc signum (cfr. Mat 12,38), repleti sunt admiratione maxima, dicentes: “Vere hic homo sanctus est (cfr. Luc 23,47) et amicus Altissimi”. 
6 Et festinabant devotione maxima vel eius saltem contingere vestimenta, laudantes et benedicentes Deum (cfr. Luc 24,53). 
7 Et mirum certe, cum ipsae irrationales creaturae ipsius erga se affectum pietatis cognoscerent et amorem dulcissimum praesentirent.

TEXTO TRADUZIDO

Primeira Vida (1Cel) - 59

59. 
1 Uma vez, chegando ao povoado de Alviano para pregar a palavra de Deus, subiu a um lugar mais alto para poder ser visto por todos e começou a pedir silêncio. 
2 Estando todos calados e esperando com respeito, uma porção de andorinhas, que tinham ninho naquele lugar, faziam uma algazarra e muito ruído. 
3 Como não podia ser ouvido pelas pessoas, São Francisco dirigiu-se aos passarinhos dizendo: “Minhas irmãs andorinhas, já está na hora de eu lhes falar também, porque até agora vocês já disseram o suficiente. Ouçam a palavra de Deus e fiquem quietas e caladas até o fim do sermão do Senhor”. 
4 Para grande espanto e admiração de todos os presentes, os passarinhos logo se aquietaram e não saíram de seus lugares até que a pregação acabou. 
5 Vendo esse sinal, todos diziam, maravilhados: “Na verdade, este homem é um santo e amigo do Altíssimo”. 
6 E corriam com toda a devoção para pelo menos tocar sua roupa, louvando e bendizendo a Deus. 
7 De fato, era para admirar que até as criaturas irracionais fossem capazes de reconhecer o seu afeto para com elas e de pressentir o seu carinho.