Página de Estudos das Fontes Pesquisadas

  • Fontes Franciscanas
  • Fontes Biográficas
  • São Boaventura
  • Legenda Maior

TEXTO ORIGINAL

Legenda Maior - XIV,6

6 
1 Tandem cunctis in eum completis mysteriis, anima illa sanctissima carne soluta et in abyssum divinae claritatis absorpta, beatus vir obdormivit in Domino (cfr. Act 7,60). 
2 Unus autem ex fratribus et discipulis eius vidit animam illam beatam, sub specie stellae praefulgidae a candida subvectam nubecula (cfr. Apoc 14,14) super aquas multas (cfr. Ps 28,31) in caelum recto tramite sursum ferri, tamquam sublimis sanctitatis candore praenitidam et caelestis sapientiae simul et gratiae ubertate repletam, quibus vir sanctus promeruit locum introire lucis et pacis, ubi cum Christo sine fine quiescit.
3 Minister quoque fratrum in Terra Laboris tunc erat frater Augustinus, vir utique sanctus et iustus, qui in hora ultima positus, cum diu iam pridem amisisset loquelam, audientibus qui astabant, subito clamavit et dixit (cfr. Act 23,4; Luc 9,39). 
4 ”Exspecta me, pater, exspecta, ecce, iam venio tecum!”. 
5 Quaerentibus fratribus et admirantibus multum, cui sic loqueretur audacter, respondit: ”Nonne videtis patrem nostrum Franciscum, qui vadit ad caelum?” 
6 Et statim sancta ipsius anima, migrans a carne, patrem est secuta sanctissimum. 
7 Episcopus Assisinas ad oratorium Sancti Michaelis in Monte Gargano tunc temporis peregrinationis causa perrexerat, cui beatus Franciscus, apparens nocte transitus sui, dixit: ”Ecce, relinquo mundum et vado ad (cfr. Ioa 16,28) caelum”. 
8 Mane igitur surgens (cfr. Gen 24,54), episcopus sociis narravit quae vidit, et Assisium rediens, cum sollicite perquisisset, certitudinaliter comperit, quod ea hora, qua sibi per visionem innotuit, beatus Pater ex hoc mundo migravit. 
9 Alaudae aves, lucis amicae et crepusculorum tenebras horrescentes, hora transitus sancti viri, cum iam esset noctis secuturae crupusculum, venerunt in multitudine magna supra tectum domus 
10 et diu cum insolita quadam iubilatione rotantes, gloriae Sancti, qui eas ad divinam laudem invitare solitus erat, tam iucundum quam evidens testimonium perhibebant (cfr. Ioa 1,7).

TEXTO TRADUZIDO

Legenda Maior - XIV,6

6 
1 Finalmente, cumpridos nele todos os mistérios, livre aquela alma santíssima da carne, e absorvida no abismo da claridade divina, o homem bem-aventurado dormiu no Senhor. 
2 Um de seus frades e discípulos via aquela alma bem-aventurada na forma de uma estrela muito fulgente, carregada por uma nuvenzinha branca, sobre as águas imensas, sendo levada para o céu diretamente, muito clara pela candura da santidade sublime, repleta ao mesmo tempo da celeste sabedoria e da uberdade da graça, pelas quais o homem santo mereceu entrar no lugar da luz e da paz, onde repousa sem fim com Cristo. 
3 Também o ministro da Terra di Lavoro, que então era Frei Agostinho, que já estava nas últimas, e já fazia muito tempo que tinha perdido a fala, ouvindo-o os que estavam presentes, clamou de repente, dizendo: 
4 Espera-me, pai, espera, olha que eu já vou contigo!”. 
5 Os frades ficaram muito admirados e perguntaram a quem assim falava tão audaciosamente, e ele respondeu: “Será que não estais vendo o nosso pai Francisco, que vai para o céu?”. 
6 E na mesma hora, sua santa alma, migrando da carne, seguiu o pai santíssimo. 
7 O bispo de Assis tinha ido, nesse tempo, em peregrinação ao oratório de São Miguel no Monte Gargano. O bem-aventurado Francisco apareceu-lhe na noite de sua morte e lhe disse: “Estou deixando o mundo e vou para o céu”. 
8 Quando se levantou de manhã, o bispo contou aos companheiros o que vira e, voltando a Assis, investigou cuidadosamente e ficou com a certeza de que, naquela hora, em que ficou sabendo pela visão, o bem-aventurado pai migrou deste mundo. 
9 As cotovias, que gostam da luz e têm horror às trevas dos crepúsculos, na hora da passagem do santo homem, quando já era o crepúsculo da noite que viria, vieram em grande multidão acima do teto da casa. 
10 Ficaram muito tempo dando voltas com uma alegria inusitada, dando um testemunho tão bonito quanto evidente da glória santo, que costumava convida-las ao louvor divino.