Página de Estudos das Fontes Pesquisadas

  • Fontes Franciscanas
  • Crônicas
  • Crônica de Frei Tomás de Eccleston

TEXTO ORIGINAL

Cronica de Frei Tomás de Eccleston - 28

28. Fuerunt tamen fratres omni tempore inter se ita iocundi et laeti, ut vix in aspectu mutuo se temperarent a risu. Unde cum iuvenes fratres Oxoniae nimis frequenter riderent, iniunctum fuit cuidam ut quotiens rideret in choro vel in mensa tot reciperet disciplinas.

Accidit autem, ut cum undecim disciplinas in una die recepisset, nec tamen posset se a risu cohibere, visum fuit ei quadam nocte, quod totus conventus more solito stetit in choro, et tentabantur fratres ridere more solito; et ecce crucifixus, qui stetit ad ostium chori, convertit se ad eos quasi vivus, et ait; “Filii Corae sunt, qui in hora crucis rident et dormiunt”.

Videbatur etiam ei, quod crucifixus nitebatur extrahere manus suas a patibulo, quasi volens descendere et recedere; et ecce custos loci statim ascendit et confirmavit clavos, ita quod non descendit. Hac igitur visione publicata territi fratres maturius et sine risu notabili se gerebant.

In tantum autem veritatem zelabant, ut vix hyperbolice aliquid loqui auderent, vel etiam propria delicta, cum tamen se puniendos scirent si confiterentur, celarent.

TEXTO TRADUZIDO

Crônica de Frei Tomás de Eccleston - 28

28. Os frades sempre foram tão bem humorados e alegres entre si que mal conseguiam conter o riso só de olhar um para o outro. Por isso, como os frades jovens de Oxford riam muito, foi imposto a um deles que recebesse tantas disciplinas quantas vezes risse no coro ou à mesa.

Aconteceu que, como tinha recebido onze disciplinas em um só dia e não podia conter o riso, teve numa noite uma visão de que todo o convento estava no coro, e os frades eram tentados a rir, como de costume; e eis que o Crucificado que estava pregado na porta do coro se voltou para eles como se estivesse vivo e disse: “São filhos de Coré (cf. Nm 16) os que riem e dormem na hora da cruz”.

Parecia-lhe também que o crucificado tentava tirar as mãos do patíbulo, como se quisesse descer e ir embora; e que o custódio do Lugar subiu logo e reforçou os cravos de modo que ele não desceu. Aterrorizados quando lhes contou a visão, os frades portavam-se com mais maturidade e sem rir muito.

Tinham tanto zelo pela verdade que dificilmente ousavam contar alguma coisa com exagero e dificilmente escondiam as próprias culpas, mesmo quando sabiam que seriam punidos se as confessassem.