TEXTO ORIGINAL
Caput III - De dominio quod habuit super creaturis insensibilibus, et primo de igne.
14
1 Tempore infirmitatis oculorum, coacto viro Dei (cfr. 1Re 2,27) ut mederi sibi pateretur, vocatur ad locum chirurgicus.
2 Veniens igitur ferreum instrumentum ad cocturas faciendas defert, iubetque igni submitti, donec igniatur et ipsum.
3 At beatus pater, corpus iam horrore concussum confortans, sic alloquitur ignem: “Frater mi, ignis, caeteris rebus aemulandi decoris, virtuosum, pulchrum et utilem te creavit Altissimus (cfr. Sir 1,8.9).
4 Esto mihi in hac hora propitius (cfr. Gen 33,10), esto curialis, quia olim te dilexi in Domino!
5 Precor Magnum Dominum qui te creavit (cfr. Ps 47,2; Deut 32,6), ut tuum modo calorem temperet, quo suaviter urentem valeam sustinere”.
6 Oratione finita, crucis signo ignem consignat, et deinceps intrepidus perstat.
7 Sumitur in manibus torrens et candidum ferrum, fugiunt fratres humanitate victi; laetus et alacer ferro se subicit sanctus.
8 Profundatur crepitans ferrum in tenera carne, et ab aure ad supercilium tractim coctura protrahitur.
9 Quantum irrogaverit ignis ille dolorem, eius qui melius novit sancti verba testantur.
10 Nam reversis qui fugerant fratribus, subridens dixit pater: “Pusillanimes et modici cordis, quare fugistis?
11 In veritate dico vobis (cfr. Luc 4,25), nec ignis ardorem sensi, nec ullum carnis dolorem”.
12 Et conversus ad medicum: “Si non est”, inquit, “caro bene decocta, imprime iterum!”.
13 Expertus medicus dissimiles casus in simili facto, divinum hoc miraculum extulit, dicens: “Dico vobis, fratres, vidi mirabilia hodie (cfr. Luc 5,26)”.
14 Forte ad innocentiam primam redierat, cui, cum volebat, mansuebantur immitia.
TEXTO TRADUZIDO
Capítulo 3 - Do poder que teve sobre as criaturas insensíveis e em primeiro lugar sobre o fogo.
14
1 Quando esteve doente dos olhos, o homem de Deus foi obrigado a permitir que o tratassem, chamaram um médico ao lugar.
2 Ele veio, trouxe instrumento de ferro para cauterizar e mandou colocá-lo no fogo até ficar em brasa.
3 O bem-aventurado pai, animando o corpo já abalado pelo medo, assim falou com o fogo: “Meu irmão fogo, o Altíssimo te criou forte, bonito e útil, para emulares a beleza das outras coisas.
4 Sê amigo meu nesta hora, sê cortês, porque eu sempre te amei no Senhor.
5 Rogo ao grande Senhor que te criou, para que abrande um pouco o teu calor, para que queime com suavidade e eu possa aguentar”.
6 Acabada a oração, fez o sinal da cruz e ficou esperando intrepidamente.
7 Quando o médico segurou o ferro tórrido e branco, os frades fugiram por respeito, mas o santo se apresentou ao ferro alegre e sorridente.
8 O instrumento penetrou crepitando na carne delicada e a cauterização se estendeu desde a orelha até o supercílio.
9 As palavras do santo testemunham melhor a dor que ele mesmo sentiu.
10 Quando os frades, que tinham fugido, voltaram, o pai disse sorrindo: “Covardes e fracos de coração, por que fugistes?
11 Na verdade eu vos digo que não senti nem o ardor do fogo nem dor alguma em minha carne”.
12 E para o médico: “Se a carne ainda não está bem cozida, aplica outra vez!”
13 Percebendo a diferença daquele caso, o médico experimentado exaltou o milagre divino: “Eu vos digo, irmãos, que hoje vi maravilhas”.
14 Provavelmente tinha recuperado a inocência primitiva esse homem que amansava, quando queria, o que por si não é manso.