Página de Estudos das Fontes Pesquisadas

  • Fontes Franciscanas
  • Fontes Biográficas
  • Tomás de Celano
  • Tratado dos Milagres (3Cel)

TEXTO ORIGINAL

Tractatus de Miraculis (3Cel) - 116

Caput XIV - De caecis et surdis et mutis.

116 
1 In conventu fratrum de Neapoli, cum quidam frater, Robertus nomine, caecus annis plurimis exstitisset, crevit in oculis eius caro superflua, motum et usum impediens palpebrarum. 
2 Cum igitur fratres forenses, ad diversas mundi partes tendentes, ibidem plurimi convenissent, beatus pater Franciscus, obedientiae sanctae speculum et exemplar, ut eos miraculi novitate hortaretur ad iter, praedictum fratrem, ipsis praesentibus, tali modo sanavit. 
3 Iacebat nocte quadam frater Robertus aeger ad mortem, iamque sibi fuerat anima commendata, 
4 cum ecce adstitit ei beatus pater cum tribus fratribus omni sanctitate perfectis, videlicet sancto Antonio, fratre Augustino et fratre Iacobo de Assisio, qui sicut eum perfecte fuerant secuti, dum viverent, ita et ipsum alacriter comitabantur, post mortem. 
5 Accipiens cultellum sanctus Franciscus, carnem superfluam resecavit, lumen restituit pristinum, a mortis eum fauce reduxit, 
6 dixitque illi: “Fili Roberte, gratia quam tecum feci, signum est fratribus ad remotas nationes euntibus, quod ego praecedam eos et ipsorum dirigam gressus (cfr. Ps 39,3). 
7 Vadant”, inquit, “gaudenter et iniunctam obedientiam alacri animo exsequantur! 
8 Gaudeant obedientiae filii, praecipue qui solum proprium relinquentes, terrestris patriae sunt obliti, quia ducem habent industrium et sollicitum praecessorem!”.

TEXTO TRADUZIDO

Tratado dos Milagres (3Cel) - 116

Capítulo 14 – Sobre os cegos, surdos e mudos.

116 
1 Num convento dos frades de Nápoles, havia um frade chamado Roberto, cego havia muitos anos. Cresceu-lhe nos olhos uma carne supérflua, que impedia mexer e usar as pálpebras. 
2 Uma vez juntaram-se aí muitos frades de fora, que iam para diversas partes do mundo e o bem-aventurado pai Francisco, exemplo e espelho de santa obediência, para animá-los na viagem com a força de um novo milagre, curou o referido frade na sua presença da seguinte maneira: 
3 Uma noite Frei Roberto estava deitado, esperando a morte, e sua alma fora encomendada, 
4 quando eis que apareceu o santo pai com três frades de santidade perfeita, santo Antônio, Frei Agostinho e Frei Tiago de Assis, que, como o haviam seguido perfeitamente quando viviam, também o acompanhavam alegremente depois da morte. 
5 São Francisco pegou uma faca e cortou a carne supérflua, devolveu-lhe a visão perdida e o tirou da boca da morte. 
6 Também lhe disse: “Roberto, meu filho, a graça que te fiz é um sinal para os frades que estão partindo para nações longínquas, de que eu vou na frente deles e vou acompanhar seus passos”. 
7 “Que vão, acrescentou, “cumprindo felizes e alegres a obediência que receberam! 
8 Que os filhos saboreiem a obediência, principalmente os que, deixando a própria terra, esquecem a pátria terrena porque têm um precursor esperto e dedicado!”.